Best of 2007

It's that time of the year again: best of 2007

In general I would say that 2007 was a pretty tame year for comics and graphic novels especially. Ever since the market start booming (which I guess, happened with Chris Ware’s Jimmy Corrigan in 2000) there have been each year books coming out that caused a big bang. Books that perpetuated a growth, graphic novels that baffled people or that opened up new audience to the world of comics: books such as Persepolis (2004), Epileptic (2005), Blankets (2003) and Fun Home (2006, awarded book of the year by Time magazine)

I didn’t really see an equivalent of any of these books this year. As a matter of fact in my best of the year list the books are not by a long shot up to par with the aforementioned books as far approach or masterful storytelling goes.

I also didn’t see the likes of for example “Don’t go where I can’t follow” by Anders Nilsen. This low profile book was my personal best of 2006; it really floored me. An emotional superpunch that struck me because of the low key approach of Anders Nilsen who dryly tells the story of his relationship with his girlfriend who was suddenly diagnosed with cancer and as rapidly also died....

That being said and getting all the negativity off from my shoulders, I would like to declare 2007 the year of Brian Chippendale. The unexpected audience had not yet recovered from his humongous Ninja book, which came out late November 2006 so it is basically a 2007 release, when he pulled out again with Maggots, a dense, dark and feverish pocket book. He then counterattacked once more with Galactikrap #2, an easy reading fun mini sci-fi art brut comic. On top of that he drummed on Björk's new album and participated in that drumming performance 07/07/07 in which 77 drummers gathered to play together in Central Park, NY. Boy that must have been something.

But on to the comics then:

1.Princess of Time (John Vermileya)


I chose this comic because it is basically flawless. It works on all levels. And even though the comic itself is nothing out of the ordinary, i can't see anybody not liking this. Princess of Time is a wordless black and white comic tabloid that features three gentlemen smoking pipe, dressed as 19th century professors on a galaball. The drawings are very nice, kind of like early moebius and the whole comic is in a very strict 9 panel per page division to let the whole joke work better. The story starts with those three gentlemen arriving in a car (with three steering wheels) at a strange building somewhere in the jungle. They end up in another universe and have to battle some sort of monster. It's all pretty funny, actually and the end joke is so lame, that you can't help but burst out. Don't worry, i am not spoiling it here.

2.Powr Mastrs (C.F.)


it's like badly drawn moebius, but still better then what moebius has done in say, the last 15 years. Besides, i have a beard and the beard party conversation cracked me up. Oddball fantasy, Dirk Deppey called in the Journalista.

3. Mr Wonderful (Daniel Clowes)

Let's put it like this, anything that Daniel Clowes does and puts distance between us and the Artschool confidential movie is a good thing. Clowes was the best thing that happened to comics in the 90s, why, oh why did he hook up with a mediocre movie director and start making lousy movies? Maybe Chris Ware was right when he said that the invention of movies was the worst thing that ever happened to comics.

4.Glömp # 9 (Various Artists)


A steady collection of finnish and foreign artists. Can't come up with another compilation that displayed such a consistent pace of quality (and yes this includes "The best american comics of 2007", since that one only contained stories that were already published in 2006). The exclusive story by Olivier Schrauwen about a fallus obsessed cannibalistic tribe who eat the penises of their enemies is reason enough to buy the book. Dig this passage:
"I don't understand how they could capture us so easily?
Yeah, how come the penis power didn't work?
There were too many of them. Penis power doesn't make us invincible."

5.I shall destroy all civilised planets! (Fletcher Hanks)


This much talked about book works best reading the last chapter first and then consistently detecting hints of Fletcher Hanks' own life in the book. It will make this archetypical stories even more brutal. I don't really understand people who say these drawings are crude or static: I for one thought the artwork and the use of colours worked beautifully. I also like the fact that Stardust, the main superhero in the book has basically two expressions: "Severe" and "More severe"

6.Garden Sketchbook (Anna-Kaisa Laine and Emma Willis)


This is a collaboration of the finnish comic artist Anna-Kaisa Laine with her room mate Emma Willis and is simply a diary with drawings of the garden of both authors and all the plants they managed to grow for one year. The book looks really nice and reads like an exciting weather report. On top of that, it is just a great collection of tips on how to turn your backyard wasteland into a flourishing vegetable garden and how to battle slugs effectively. Funny stuff in here as well, as Anna-Kaisa is an eco warrior on a mission. For example, an effective tool against cats intruding in the garden turned out to be lion's faeces. But it wasn't approved by Anna-Kaisa. I quote :" A.K. wasn't sure she wanted to support the zoo even if it was by buying lion dung". But hey, who am I to mock, i am a vegan housecook myself...

7.Lucky (Gabrielle Bell)


The Comics Journal severely trashed Gabrielle Bell's previous book and to some extent i agree. It was indeed a bit boring. The new issue of Lucky however, is a hit. Gabrielle pulls if off with a wonderful combination of the diary real life stuff with absurd dry humor fantasy.

8.Pullapelto (Amanda Vähämäki)


Amanda will feature in the upcoming Drawn and Quarterly Showcase book and by all means, please check it out. She is one of finland's finest cartoonist at this point who combines great half dream stories with finnish youth memories and a thin beautiful pencil line. She used to be part of the Canicola collective in Italy but now is apparently in Finland and became a "kutilainen" (a finnish word meaning: being part of Kuti (for what is Kuti, see below)

9.The Kuti Kuti tabloid, especially the anniversary issue (#5)


The Kuti free newspaper sprung forth from the Kuti Kuti art studio which is basically a cheap office space studio rented by comic artists so they could cheaply share a workspace. As regular as clockwork they produce every three month a free full colour comic tabloid that features theirs works and from likeminded spirits (Anders Nilsen, Yvan Alagbe, La Derniere Cri,..) in finnish with english subtitles. It is a CMYK explosion reminiscent of the now legendary Paper Rodeo tabloid.

10. The conversation Seth, Joe Matt and Chester Brown have in the Spent book (in which i discovered that Chester Brown lives in the damp basement of his ex-girlfriend)

11.Isi on vähän väsynyt (Ville Ranta)


This one actually came out in 2005 but since it has a new ending and new pages i can easily slip it in the best of list. This was Villes first attempt of drawing in a very loose sketchy style. I am guessing his new drawing technique was a side effect of a new person coming into his life. With the birth of his baby daughter, his life was turned upside down and when Ville's girlfriend took up studies again, ville became a house hold dad. He tried still to be a comic artist and kept running his publishing company Asema and hence came his inner struggle of what will become of him as an artist since there's no more time for anything. Well, Ville, let me give you a tip: first stop whining, then take care of your daughter and the rest will find it's own place in it's own time. I have a small son myself so I know what i am talking about. Then again, i wouldn't want my child to be diagnosed with diabetes and worry if i will have to spend the rest of my life in hospitals.

12.Aapo's run in Ilta Sanomat with his Kelomökien mies


I have seen plenty of these worn out artists who spend their time drinking and lecturing young people in bars. Or, who spend 6 months preparing their "big exhibition" in some friends dodgy gallery and come with the idea of painting ten 2-meter-long cucumbers. Then 4 months later they have again an exhibition (same place) with again the same cucumbers only with the tops cut off. " I changed my concept a bit" they confide in you. This smallpress comic is about one of these artists: a hard drinking no talent who is angry at the world around him.

13.Honeymoon Island (Terhi Ekebom


Honeymoon Island is Terhi's third longer graphic novel, made with ink and etching technique. The book includes five touching stories about troublesome relationships and brake-ups. Love is a mess!

14.Tunteiden Maisteri (Jarno Latvo-Nikkola)


A doomed relationship makes our main character go ballistic. Or maybe it's just the amount of alcohol he takes in that turns him into a lunatic. Well, he becomes more of a sad lunatic. But there's a happy end! Underground finnish comic. Sweating hearts, alcohol, warmemories and sadistic behaviour, it's all here in Jarno's new book, which was created, as the author put it "usually during major hangovers".

15.Shortcomings


this is the 2007 version of Ghostworld. Crisp storytelling and artwork with plenty of jokes about being an American-Asian. It's fun but not ha ha funny: a story about love that "doesn’t have a shred of sentimentality on its bones".

Looking forward to in 2008:

Big Questions
As i am "in the know", i can tell you this: Anders has already longtime finished the Big Questions book but we will still have to hold our horses until the fall of 2008 to read it finally in one glorious hardcover book.

Rusina: Katja Tukiainen
Katja Tukiainen, an awarded comic artist, just has a picturebook out but i personally can't wait to see her "Rusina" in print. I have read it, and the first 100 pages were definitely the best finnish comic i have read this year.

Book of Hope

Book of Hope (Tommi Musturi)

Tommi Musturi is a very productive finnish comic artist who is more known for his editorial work of the yearly Glömp anthology then for his own drawing and writing skills. Completely under the radar he has been working on a six book saga, called "Book of Hope". It is quite surprising that this work has gotten so little attention from Finnish or international press. It is however a work that deserves attention and i firmly believe that upon completion of the saga people will hit their foreheads and wonder how come they have missed out on this so far.

This book was the graduation work of Tommi Musturi and was featured in the Masters of Arts 05 exhibition at the University of Art and Design in Helsinki. The first book of Hope was initially a self published comic which Musturi sent to about every comic publisher in the western world, fishing for a releasedate. Three companies took the bait: Like (Finland), Bries (Belgium, publishes the books in English) and La Cinquième Couche (who publishes the book in French).

In short you could say that the Books of Hope are a documentation and study of the sorrows and lost joys of the Finnish everyman. He occupies himself with the pleasures of the outdoor life on the countryside (eating, fixing a bird's nest, sauna, walking in the forest) and mentally with reminiscing about childhood and contemplating about life. The main character is however not romaticised or idealised and resembles in more than one way my own father in law.

First book of Hope (Tommi Musturi)

This comic book could easily be mistaken for a religious pamphlet: the cover, a red little booklet with a golden imprint of sunbeams shining through the clouds, and the name itself (The First Book of Hope) could cause amused confusion. However, one quick look at the back reveals the mushroom image of a nuclear blast, so we can safely carry on reading. Fittingly, the first words of the book are "30 people died in a nuclear explosion", a message on the radio.

The images, however, tell a different story. Nicely drawn scenes from idyllic countryside life flow from one page to the next: a wooden house near a lake, a scarecrow, swallows in the sky, a hidden bottle of vodka under the porch.

The main character in The First Book of Hope is seemingly an ordinary Finnish middle-aged man: a little bit overweight and slightly balding. His name is never mentioned and we do not know where this story takes place.

Now, here's where finnish skills come in handy: Hope is in Finnish Toivo, which is at the same time also a regular (albeit oldfashioned) name for men. This wonderful wordplay makes the reader aware to fact that this comic is actually an allegory. Normally in allegories (yes, i have studied literature and was forced to read mediaeval literature and now it's payback time) characters in these plays are abstract ideas, such as Death, Good Deeds, Knowledge who are then humanized and have philosophical discussions with eachother. It was a wildly popular form of theater in the 14th til 16th century, with Everyman (Elcerlyc) as the hit play.

It would be quite difficult to see our main character Toivo as the Hope of humankind. Actually, it seems more fitting that our main character (basically the only person in this book) embodies the Finnish Everyman. He ponders about the life he has led and lost friendships. Throughout the work a melancholic feeling permeates, as voiced in the monologues of our Everyman: "you hope you become wiser as you try to avoid the bitterness life so often offers. "

Hope is the only character we see. Exactly like in Jimmy Corrigan, the reader can view only the protagonist in full. All other characters are placed explicitly in the background. The wife, who has a few lines in the book as well, doesn't enter the scene at all; she talks to Hope from the side of the house, from a different room ,etc. The only frame where we see her is when they sit both on the porch enjoying the sunset.

A lot of fun in reading this book is picking out all the overgeneralisations that exist about finnish men. Yes, they eat a lot and are overweight. They sure can fix stuff and be handy all the time. It is indeed true that the older generation is still very much fixed in the classical male-female role division (a guy doesn't cook, do laundry, clean (exception to these rules apply to cars and bbq-ing).

However, all these clichés are contradicted with the philosophical tone Hope is expressing. A true finnish guy is silent, drinks hard and shows no feelings. Any inner mental exploration juxtaposes this attitude severely and it is in this shism that the book gets its good grades from. Because, ofcourse, life is hardly about caricatures and more about finding your stance in life.

It would do the book unjustice not to mention the finnish countryside. In fact, if you would count the number of frames with idyllic nature scenes and rural belvederes, they almost outnumber the frames with Hope in it. To most Westerners this would come off very artificially or would have the feel of the cliché of the seventies when all young middleclass couples wanted to get out of the cities and moved to the countryside (although they all ended up in the suburbs ofcourse). However, Finland is one of those places where this countryside life is an actual possibility. Living in Helsinki (or Tampere) it is somehow easy to forget that Finland consists for 70% of forests and lakes. In more then one way, the Book of Hope is an hommage to countrysidelife and appeals to a longing that is shared by almost every finnish person: finding peace again and enjoying what nature has to offer. Preferably, ofcourse, with the help of a sauna and a springclear lake to jump into.

Tracking down a real storyline will be difficult in these books. Nothing really happens, Hope eats, fixes a swing, goes fishing, takes a sauna and talks to himself. There is a difference between the two volumes though: whereas the first episode of the book seems to focus on a grownup man contemplating about his youth, this same man in the second book lives the life of a young boy, a boy whose perfect day consists of watching the sunrise from the roof, saving a bumblebee from freezing, eating meatballs with pancakes. At the same time while he is dreaming about his upcoming birthday (and which present he will get), there are however more darker thoughts haunting him. Thoughts about life in general and "what to do with it" and fretting about death.

Jezus fucking christ!
What is it?
What should we do?
Do? About what?
About this... life
Well, what do you do? You live
uhh... it sounds so easy.

The underlying conversations in the book have a very mild humourous undertone (albeit hardly traceable) and come from the tradition of Aki Kaurismäki's deadpan humour movies, in which people talk like this:

M: What do I owe you?
Electrician: If you ever find me face down in the gutter, turn me around to my back.

Asked what he would do if he would win the Finlandia comics award (for which the Second Book of Hope is shortlisted), Musturi posted his thank you speech on a comics forum: "First of all, i would like the thank the festival and my mother from the bottom of my heart and wish us all world peace." A tear might come down my cheek. After the award i would drive in a taxi together with Ranta, Turkunen and Oja (Three comic artists and alternative publishers) from the Tampere station to Hämeenpuisto and back until the prizemoney runs out. In the evenings there would be brandy, cigars and philosophical discussions with the prizeorganisers. My last memory would a clumsy dance of the chief judge. On sunday i would return to Helsinki and quit making comics."

Het vlaamse stripbeleid

Het stripbeleid en het verhaal van de eerste vlaamse stripsubsidies, een chronologisch overzicht

November 1999: Na de nationale verkiezingen wordt de ministerpost voor Cultuur overhandigd aan Bert Anciaux. Alhoewel aanvankelijk met getrokken ogen wordt gereageerd op zijn voornemen om grote cultuurparticipatieprojecten op te zetten, is de culturele sector al lang blij dat ze verlost is van leraar Luc Martens.

December 1999: De stripdagen in Turnhout vinden plaats. De Bronzen Adhemar wordt aan Erik Meynen uitgereikt door minister Anciaux. Tijdens zijn speech maakt de minister voor het eerst gewag van een uit te stippelen stripbeleid. Alle oren in de zaal worden plots gespitst. Het was sowieso al een unicum dat een minister van cultuur een stripevenement bijwoont, maar dat de overheid interesse toont voor strips breekt alle potten. Nog nooit was er immers sprake van aandacht of fondsen voor strips en hoegenaamd geen stripbeleid. Dat minister Anciaux daar een lans breekt voor strips is op zijn zachtst gezegd het grote nieuws van de stripdagen.

Maart 2000: In de beleidsnota van het ministerie van Cultuur krijgt het "Beeldverhaal" een aparte vermelding. De intentieverklaring van Anciuax klinkt heel hoopgevend en tegelijkertijd wordt toegegeven dat de overheid nog te weinig energie heeft besteed aan strips. We citeren. "Het is wenselijk dat stripauteurs die nieuwe perspectieven openen in het genre de best denkbare ondersteuning krijgen. Die perspectieven werden door de Vlaamse Overheid onvoldoende gestimuleerd." Uit de beleidsnota kan duidelijk opgemaakt worden dat de minister zijn aandacht wil toespitsen op de ondersteuning van de creatieve, nieuwe strips een een betere promotie van het stripverhaal in binnen- en buitenland,

Mei 2000: Beeld Beeld, een organisatie die zich toelegt op het organiseren van tentoonstellingen met internationaal toonaangevende of innoverende tekenaars (Mattotti, Clowes, Ware) pakt uit met een studie over subsidie en het beeldverhaal in Vlaanderen. Deze thesis neemt de verschillende subsidieregelingen voor tekenaars onder de loepe. De situaties in de Angelsaksische landen, Frankrijk en de rest van Europa worden met elkaar vergeleken. Zoals te voospellen schiet Vlaanderen schromelijk tekort. De strip wordt op geen enkele manier ondersteund: geen werkbeurzen voor striptekenaars, geen subsidies voor stripfestivals, geen ondersteuning voor stripmagazines. Het contrast met Frankrijk dat in de studie als een rolmodel naar voren wordt geschoven, is groot.

Juni 2000: Op woensdag 7 juni wordt op het kabinet van minister Anciaux een vergadering belegd met de zogenaamde protagonisten van het stripverhaal om er richtlijnen te geven voor de ontwikkeling van het stripbeleid. Onder de aanwezigen hebben de tenoren van de gedegen Vlaamse familiestrip duidelijk de bovenhand. Het grote probleem van strips, volgens hen: "Als ge uw strips in de delhaize of GB wilt krijgen, moet ge al een oplage van 10000 of 15000 exemplaren hebben. " Dat, dames en heren, is het kernprobleem. In de loop van het gesprek wordt het onderwerp subsidies aangekaart. Wie heeft er recht op geld? Schuchtere redeneringen als "Het is van belang om voornamelijk cultureel interessante strips te ondersteunen, strips die een intrinsieke kwaliteit dragen" worden gecounterd met "Kwaliteit kunt ge niet objectief beoordelen" Aldus spreekt de Vlaamse stripgilde. Kabinetschef Walter Moens tempert echter de mercantiele argumentaties en pleit voor de zogenaamde artistieke strip.
Tijdens de vergadering viel voornamelijk op dat alle partijen zo hard mogelijk hun best deden om voor hun eigen winkel te spreken en zo zijn kansen op een eventuele subsidiëring gaaf te houden. Pas wanneer iedereen zijn hart heeft kunnen luchten, zijn frustraties uitgeleefd en eindelijk uitgeraasd is, wordt schoorvoetend toegegeven dat jonge stripauteurs ook wat ondersteuning verdienen. Plots regent het voorstellen om dit pijnlijke euvel uit de Vlaamse stripwereld te helpen. De meesten raken echter kant noch wal. Het meest hilarische voorstel is toch wel om de overheid wekelijks een striptijdschrift à la Robbedoes te laten uitgeven waarin jonge talenten een prominente plaats krijgen. Lachen!
De bijeenkomst wordt over het algemeen als zeer positief ervaren. Meer zelfs, sommigen spreken van een "historische moment". Ook Brabant stripmagzine, dat claimt te spreken namens het striplezende publiek, is er van overtuigd dat op dit eigenste moment, hic et nunc, geschiedenis zal maken. Nochtans waren de belangrijkste figuren niet aanwezig. De twee enige Vlaamse professionele stripuitgeverijen, De Standaard en de Stripuitgeverij, blonken uit door hun afwezigheid. Zelfs minister Anciaux kon nauwelijks tijd vrijmaken om de bijeenkomst bij te wonen omdat hij tegelijkertijd verwacht werd op twee andere vergaderingen. In totaal verbleef hij ongeveer tien minuten in de conferentiezaal. Net genoeg tijd, dus, om iedereen cordiaal de hand te schudden en de aanwezigen op het hart te drukken hoe sympathiek hij wel vindt dat ze aanwezig zijn.

September 2000: In een spontane opwelling van protest klaagt Steven Dupré (tekenaar van onder andere Sarah en Robin) in een open brief aan De Morgen de situatie van de Vlaamse stripmakers aan. Die kunnen immers, in tegenstelling tot auteurs, geen aanspraak maken op een werkbeurs van het Vlaams fonds de Letteren (een onafhankelijke overheidsinstantie dat de subsidies voor literatuur verdeeld). Bovendien pleit hij voor de erkenning van strips als autonoom en volwassen medium, los van literatuur en schilderkunst. De brief wordt door nogal was stripauteurs ondertekend. Belangrijke namen ontbreken echter.

Oktober 2000: Deze open brief beschouwt Anciaux als een aanmoediging om verder te werken aan een samenhangend stripbeleid, in overleg met het Vlaams Fonds der Letteren. ("Het ongeduld in de stipwereld is terecht", meldt hij in zijn toespraak ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling "Bob en Johan de Moor" in het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal. Verder formuleert minister Anciaux enkele concrete wensen voor het stripbeleid. 1 miljoen BEF maakt hij vrij voor werkbeurzen voor striptekenaars en een tweede miljoen wil Anciaux spenderen aan projecten voor leesbevordering. Juli 2001: Deze beloftes blijken een jaar later loze praatjes. Er is nog steeds geen enkele stripauteur die een werkbeurs heeft toegekend gekregen en voor projecten ter leesbevordering (een term die in vaagheid uitblinkt) wacht hij op voorstellen vanuit de stripwereld. Bovendien gaat het hier enkel om intenties. Er is nog steeds geen enkel concreet wetsvoorstel ingediend of directe regeling getroffen.

November 2001: Eindelijk gebeurt er iets. In samenwerking met het Vlaams fonds der Letteren schrijft de Vlaamse regering anderhalf miljoen BEF uit ter bevordering van strippublicaties en striptijdschriften. Een lachwekkend klein bedrag dus, waaruit nogmaals eens kan opgemaakt worden hoeveel waarde er aan het medium strips wordt gehecht. Om in aanmerking te komen voor dit geld kan eenieder een subsidieaanvraag indien waarin hij/zij het grote project uitlegt. De reglementering is volledig geschoeid op de uitreiking van fondsen aan literatuur (we hebben dan ook te maken met het Vlaams Fonds der Letteren, natuurlijk). In de beoordelingsjury zetelen de gebruikelijke namen. De nadruk ligt op kwaliteit en vernieuwend karakter. Nu, belangrijkste voorwaarden voor striptijdschriften is de betaling van medewerkers, voldoende aandacht voor debutanten, verzorgde en regelmatige uitgaves. Aangezien slechts 500.000 frank voor tijdschrift werd uitgetrokken, betekent dit in concreto dat er slechts 1 tijdschrift van dit geld zal kunnen profiteren. Van de verschillende kandidaten is er eigenlijk maar 1 echte kanshebber, namelijk Ink; niet in het minst door zijn klokvaste verschijning en mooi drukwerk en ook niet in het minst omdat de hoofdredacteur ervan in de beoordelingsjury zetelt. Graag hier dat half miljoen, zei meneer . Alstublieft.

Februari 2002: Er wordt een studiedag georganiseerd over het Vlaamse stripbeleid. De opzet is een kritische evaluatie van het stripbeleid zoals dat tot nu toe in België werd gevoerd (welk stripbeleid?), met aandacht voor buitenlandse modellen en de plaats van de sector in het globale cultuurbeleid van de Vlaamse regering. Zeer specifiek zal de rol van het Vlaams Fonds der Letteren worden besproken en toegelicht. Eindconclusie: met de vrijgemaakte 3 miljoen kan er geen degelijk beleid gevoerd worden. Er moet meer geld komen.

April 2002: De kogel is door de kerk. De allereerste subsidies worden bekendgemaakt. Hallelluja! Wie is er met het geld gaan lopen? Ink krijgt 5.000 euro, de striptentoonstelling van Dupuy en Berberian 3.750 euro, Braaf Varken 2.500 euro en de laatste gelukkige is de tentoonstelling over strips in Zonneland met 1.250 euro

Juli 2002: Minister Anciaux neemt ontslag als minister van cultuur na partijpolitieke turbulenties. Eind goed al goed.




Naschrift, februari 2007

Ik heb dit artikel geschreven onmiddellijk na de verbazende ervaring van de kabinetsvergadering met Anciaux van juni 2000. De bedoeling was om een goed gedocumenteerd artikel te schrijven in het te verschijnen nummer van Beeldstorm. Aangezien het nummer van Beeldstorm steeds werd uitgesteld kon ik de ganse geschiedenis heel goed bijhouden. Elke keer weer eens iets relevant in de krant verscheen werd dit bij dit artikel gevoegd. Natuurlijk waren we kwaad toen en is het nogal "vanuit de buik" geschreven. Want uiteindelijk had nog niemand een cent ontvangen, na al die mooie beloftes. Nu ja, Beeldstorm is dan uiteindelijk terziele gegaan, zoals dat dan heet, maar met de oprichting van Parcifal dacht ik deze tekst nog gepubliceerd te zien (want 80% van het niet verschenen nummer van Beeldstorm is uiteindelijk in Parcifal geraakt...) maar de redactie zag dat precies niet zitten om de subsidiecomissie tegen de schenen te schoppen. Mij leek het juist een uitgelezen kans om dat lekker eens wel te doen. Soit, Parcifal bestaat ook al niet meer dus mijn eigen website is de enige manier om al mijn moeite nog eens beloond te krijgen met lezers...